หน้าหลัก
เรื่อง : Think Again, คิดแล้ว คิดอีก
หลังจากเที่ยวบินอันยากลำบาก ชาย 15 คนกระโดดลงมาจากท้องฟ้า ในรัฐมอนแทนา พวกเขาไม่ใช่นักกระโดดร่ม แต่เป็นเจ้าหน้าที่ ดับไฟป่าทางอากาศหรือเจ้าหน้าที่ดับไฟป่าระดับแนวหน้าที่กระโดดร่ม
ลงไปดับไฟป่าซึ่งเกิดจากฟ้าผ่าเมื่อวันก่อน
หลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาที พวกเขาจะต้องวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด ทีมเจ้าหน้าที่ดับไฟป่าร่อนลงพื้นใกล้กับสันเขาของหุบเขาแมนน์กัลช์ ในตอนบ่ายแก่ ๆ อันร้อนระอุของเดือนสิงหาคมปี 1949
เมื่อมองเห็น เปลวเพลิงอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามของหุบเขาลึก
พวกเขาจึงเดินลุยลงไปตามทางลาดชันสู่แม่น้ำมิสซูรี แผนการของพวกเขาคือการขุดดินเป็นแนวรอบไฟป่า เพื่อควบคุมและหันเหทิศทางเพลิงไปยังบริเวณที่ไม่มีอะไรให้เผาไหม้มากนัก
หลังจากเคลื่อนตัวมาได้ประมาณ 400 เมตร หัวหน้าทีมชื่อแวกเนอร์ ดอดจ์ ก็เห็นว่าเปลวเพลิงลอยข้ามหุบเขาลึกและตรงมาทางพวกเขา มันลุกโชนสูงขึ้นไป 9 เมตรบนอากาศ และลุกลามอย่างรวดเร็วจนอาจ
ครอบคลุมระยะทางเกือบ 200 เมตรได้ในเวลาไม่ถึง 1 นาที พอถึงเวลา 17.45 น. ก็เห็นได้ชัดว่าว่าแม้แต่การควบคุมเพลิงก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถทำได้อีกต่อไป
เมื่อตระหนักว่าถึงเวลาต้องเปลี่ยนกลยุทธ์จากต่อสู้เป็นหลบหนี ดอดจ์จึงสั่งให้ลูกทีมกลับหลังหันเพื่อวิ่งขึ้นเนินทันที เจ้าหน้าที่ต้องวิ่ง ขึ้นเนินที่ลาดชันสุด ๆ และฝ่าต้นหญ้าสูงท่วมเข่าบนพื้น
อันขรุขระ 8 นาทีต่อมาพวกเขาก็วิ่งมาได้เกือบ 450 เมตร เหลือระยะทาง
แค่ไม่ถึง 200 เมตรก็จะไปถึงสันเขา เมื่อความปลอดภัยอยู่ในระยะสายตา ดอดจ์ก็ทำสิ่งที่สร้างความงุนงงให้แก่ลูกทีม แทนที่เขาจะพยายามวิ่งหนีให้พ้นจากเปลวเพลิงที่ ไล่ตามมาอย่างรวดเร็ว
เขากลับหยุดและย่อตัวลง หยิบกล่องไม้ขีดออกมา จุดไม้ขีด แล้วทิ้งลงไปในพงหญ้า “ตอนนั้นเราคิดว่าเขาคงเพี้ยนไปแล้ว” ลูกทีมคนหนึ่งเล่าในภายหลัง “ไฟกำลังไล่หลังเรามาอยู่รอมร่อ
หัวหน้าจะจุดไฟอีกกองตรงหน้าเราทำบ้าอะไร” เขาคิดกับตัวเองว่า
ไอ้สารเลวดอดจ์พยายามจะจุดไฟเผาฉันให้ตาย ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ลูกทีม จะไม่ตามดอดจ์ไปตอนที่เขาโบกไม้โบกมือไปทางกองไฟ ของเขาและตะโกน ว่า “ขึ้นมานี่! มาทางนี้!”
สิ่งที่เจ้าหน้าที่ดับไฟป่าทางอากาศเหล่านั้นไม่ได้ตระหนักถึงก็คือดอดจ์ได้คิดค้นกลยุทธ์การเอาชีวิตรอดขึ้นมา เขาก่อไฟเพื่อการหลบหนี (escape fire) เพราะเมื่อเผาหญ้าที่อยู่ตรงหน้าแล้ว
ก็เท่ากับว่าเขาได้กำจัด เชื้อเพลิงสำหรับไฟป่าทิ้งไป
หลังจากเคลื่อนตัวมาได้ประมาณ 400 เมตร หัวหน้าทีมชื่อแวกเนอร์ ดอดจ์ ก็เห็นว่าเปลวเพลิงลอยข้ามหุบเขาลึกและตรงมาทางพวกเขา มันลุกโชนสูงขึ้นไป 9 เมตรบนอากาศ และลุกลามอย่างรวดเร็วจนอาจ
ครอบคลุมระยะทางเกือบ 200 เมตรได้ในเวลาไม่ถึง 1 นาที พอถึงเวลา 17.45 น. ก็เห็นได้ชัดว่าว่าแม้แต่การควบคุมเพลิงก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถทำได้อีกต่อไป
เมื่อตระหนักว่าถึงเวลาต้องเปลี่ยนกลยุทธ์จากต่อสู้เป็นหลบหนี ดอดจ์จึงสั่งให้ลูกทีมกลับหลังหันเพื่อวิ่งขึ้นเนินทันที เจ้าหน้าที่ต้องวิ่ง ขึ้นเนินที่ลาดชันสุด ๆ และฝ่าต้นหญ้าสูงท่วมเข่าบนพื้น
อันขรุขระ 8 นาทีต่อมาพวกเขาก็วิ่งมาได้เกือบ 450 เมตร เหลือระยะทาง แค่ไม่ถึง 200 เมตรก็จะไปถึงสันเขา